Eigenlijk zou ik nu op retraite zijn en geen MindfulMonday schrijven. Helaas laat mijn gezondheid een weekje in stilte op dit moment niet toe. Een retraite blijft voor mij een bijzondere gebeurtenis. Een week lang met onbekenden waarvan je aan het einde van de week eigenlijk niet meer weet dan hun voornaam en waar ze vandaan komen. Retraite betekent ‘je terugtrekken voor zelfonderzoek’. Je zoekt letterlijk de stilte en zo min mogelijk afleiding op om zo ruimte te creëren om op te merken wat er allemaal in je omgaat. Omdat ik zelf een stapje terug moet doen in mijn dagelijkse activiteiten om goed voor mezelf te zorgen, valt er veel te ontdekken in de ruimte die is ontstaan. Nu ben ik niet op retraite maar terwijl ik niet volledig werk en rust moet nemen om mijn herstel te ondersteunen, lopen tegelijkertijd mijn gedachten regelmatig over met van alles en nog wat. Van werk tot privé. Herinneringen van lang geleden en heel recent. Gedachten scenario’s: hoe zou het moeten gaan. Evaluaties over hoe het is gegaan en wat ik daar van vindt. Dat levert bij mij verzet op. Ik moet rust nemen en probeer prikkels te beperken en mijn geest werkt daar ondertussen niet aan mee. Tegelijkertijd is het is fascinerend om te observeren hoe die springende geest zich van het ene moment vastgrijpt aan het andere. Hoe de geest daar zijn eigen-wijze manieren voor heeft. Zoals je midden in de nacht uit je slaap halen met een sterke gedachte. Of het creëren van afleiding waardoor je jezelf ergens anders aantreft, iets anders aan het doen dan wat je van plan was. Door het verzet wat ik hier bij mezelf over opmerkte en de wens om het graag anders te willen moest ik denken aan het volgende verhaal. Het gaat over een leerling die door zijn leraar de bergen in werd gestuurd om zo goed mogelijk te mediteren in een grot. Toen de leerling aan het einde van de dag terug kwam vroeg zijn leraar hoe het was gegaan. De leerling vertelde dat het verschrikkelijk was. Hij had de hele dag geprobeerd om zo min mogelijk gedachten te hebben en als die er toch waren dan gingen ze niet weg. Sterker nog, hoe meer hij zijn best had gedaan om zijn hoofd leeg te maken hoe meer gedachten er kwamen. De volgende dag stuurde de leraar de leerling opnieuw naar de grot. Dit keer gaf hij hem een andere opdracht mee: 'Als je straks daar zit en mediteert, dan mag je aan alles denken wat je maar wilt. Laat alle gedachten de vrije loop'. Weer kwam de leerling aan het einde van de dag terug en de leraar vroeg opnieuw: hoe is het gegaan? De leerling antwoordde dat hij een compleet andere ervaring had gehad. Hij was gaan zitten en had zich opengesteld voor alles wat er voorbij zou komen. En tot zijn verbazing waren er veel minder gedachten geweest. Hij had innerlijke kalmte ervaren en veel meer vrede gehad met dat wat zich liet zien. Je zou je kunnen voorstellen dat hoe meer we ons verzetten tegen gedachten, scenario’s of planningen hoe sterker ze zich op de voorgrond laten zien. De geest merkt het verzet op en doet hetzelfde. En hoe zou het voor jou zijn om dit om te draaien net zoals de leerling? Kun je al die gedachten die er zijn er laten zijn? Kun je ze opmerken zonder je er tegen te verzetten, niet te oordelen of er iets aan te willen veranderen? Mogen die gedachten net zo bij je horen als andere misschien prettigere ervaringen en momenten? Ik wens je een liefdevolle week toe.