Verwachtingen zijn er vaak de hele dag. Of het nu gaat om verwachtingen in je relatie, je kinderen, collega’s, de overvolle treincoupe, de rij in de supermarkt of de auto voor je, die plotseling remt. En heel vaak heb je verwachtingen over jezelf. Wat je verwacht van je omgeving of van jezelf gaat vaak over hoe het zou moeten zijn. Of wat je graag zou willen op dat moment. En hoe ga je er mee om in al die verschillende situaties. Heb je hoge verwachtingen? Geen verwachtingen of eigenlijk toch een beetje wel? Hoe vaak worden die verwachtingen werkelijkheid? Of blijf je vaak achter met je verwachtingen en gaat het leven verder zonder daar acht op te slaan? Welke waarneming laat zich dan het meest zien. Is dat iets fysieks. Iets wat je opmerkt in je lichaam. Zijn het gedachten. Of is juist je stemming die zich op de voorgrond laat zien? De afgelopen week merkte ik bijvoorbeeld dat er bij mij veel verwachtingen zijn over mijn herstel. Verwachtingen over het tempo (te langzaam). Wat ik nu wel weer zou moeten kunnen. Hoe ik ‘presteer’ bij de behandelingen. Het gaf me inzicht in hoe hoog ik de lat kan leggen voor mezelf qua verwachtingen en wat mijn lichaam me op dit moment te bieden heeft. Ik realiseerde me dat ik niet meer mag verwachten dan wat ik op dit moment krijg. Wat betekent dat ik mijn verwachtingen moet bijstellen over de energie die er is per dag en dat die kan verschillen. Dat de vermoeidheid de ene dag groter is dan de andere. Sommige nachten beter verlopen dan andere. Bij mij zijn het trouwens vooral gedachten die zich op de voorgrond laten zien in alle soorten en maten. En het is een uitdaging om er elke dag maar weer wat van te maken met dat wat er is. Misschien ervaar je zelf wel verwachtingen op dit moment of rondom een bepaald thema in je leven. Hoe ga jij daar mee om? Lukt het om je eigen verwachtingen bij te stellen en niet te strijden om wat je nu toch niet krijgt? Het zou zomaar zo kunnen zijn dat het de ene dag beter lukt dan de andere. Ik wens je een opmerkzame week toe.